A ja między innymi zapamiętałam jak Marcinek „czytał” mi bajkę o koniu z rozwianą grzywą. Ponieważ był malutki, a treść była poważna, to śmiesznie to brzmiało w ustach dzieciątka. Książka była duża i gruba, a on większość bajek znał na pamięć. „Czytając” po jakimś czasie trochę się popisywał i wśród śmichów i chichów wychodziło mu „kuń z rozwianom grzywą”, co go jeszcze bardziej śmieszyło – radocha była na całego.
c. Marysia
„Krecie”, „Kreciku” – tak większość przyjaciół i znajomych przeważnie zwracała się do Marcina. Skąd wzięło się to sympatyczne przezwisko?
Otóż Marcin począwszy od 2 klasy szkoły podstawowej regularnie każdego roku wyjeżdżał na wakacjach na jakąś kolonię lub obóz. Pojechał również po skończeniu gimnazjum. Wiedział już wtedy, że dostał się do najlepszej szkoły średniej w Krośnie, do Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika, który w Krośnie powszechnie w młodzieżowym żargonie zwany jest po prostu „Kopcem” (częściowo pewnie dlatego, że trochę stanowi to skróconą „wersję” Kopernika, a częściowo dlatego, że wymagania w szkole są dość wysokie, więc trzeba się trochę pouczyć czyli „ryć”). Stąd już blisko było do skojarzenia Marcina z krecikiem. I począwszy od tego obozu Marcin nazywany był Kretem, a ponieważ jeden z kolegów będących na tym obozie był później z Marcinem w tej samej klasie, to przezwisko przeniosło się do szkoły, a poprzez klasowych przyjaciół, z którymi później mieszkał na studiach przeniosło się do środowiska krakowskiego.
W rzeczywistości typem „ryjącego” kujona Marcin nigdy nie był (po prostu w nauce bardzo pomocne były jego duże zdolności), ale bardzo lubił to przezwisko i dla wielu pozostał po prostu Kretem. A ponieważ miał kiepski wzrok, sam czasem żartował, że Kret jak najbardziej do niego pasuje. Wiemy, że niektórzy przyjaciele mówili mu po imieniu tylko wtedy, gdy byli na niego o coś źli.
A dla nas – rodziców, brata? Dla nas Marcin na zawsze pozostanie po prostu naszym kochanym Marcinem …
Tato
Kiedy myślę o małym Marcinku, to właśnie to „zawołanie” pozostało w pamięci i pozostało z nami do dziś. Mama Marcina opowiadała, że mały Marcin zawsze z takim zawołaniem wstawał z łóżka. To świetny tekst! Kupiliśmy go do naszej rodziny. Zawsze kiedy pytam moje córki, żonę czy dobrze spały, zadaję od lat to samo niegramatyczne pytanie: Wyspałaś? To dziwne jak słowa, zdania, zwroty naszych dzieci zostają z nami na zawsze.
Wujek Krzysiek